หลับฝันยามโพล้เพล้

ผมเผลอหลับไปตอนโพล้เพล้ ขดตัวอยู่กลางห้อง ตั้งเวลากับตัวเองว่าอีกสักชั่วโมงจะตื่นขึ้นมา แต่เหมือนเคลิ้มไคล้ไม่ทันหลับ ดันมีผู้หญิงที่เราไ่ม่รู้จักมาเคาะประตู สิ่งที่ตกใจมากกว่าเธอเป็นใคร !! เฮ้ย ประตูห้องกูเป็นไม้ ทำไมตอนนี้กลายเป็นเหล็กดัดไปแล้ว ประเด็นต่อมาหล่อนคนนี้ใคร เหตุใดมายืนเท้าเอวด่ากูปาวๆ ว่าจะล็อคทำไมเนี่ย ออกไปแค่แป๊ปเดียว เรียกตั้งนานแล้ว เร็วๆ สิยังงงอะไรอีก ปังปังปัง ผมเดินไปเปิดสังเกตบรรยากาศในห้องรอบๆตัว พบว่าโครงสร้างของห้องและการจัดวางสเตียง ตู้ ทีวี ห้องน้ำ ยังเหมือนเดิม ต่างไปคือรายละเอียดของแต่ละชิ้นมันไม่เหมือนเดิมเลย สรุปคือนี่ไม่ใช่ห้องกูเลยนี่หว่า ผมเปิดประตูให้ผู้หญิงที่เธอรู้จักผมแต่ผมไม่รู้เธอเข้ามาพร้อมกับถามเหมือนพระเอกหนังที่ความจำเสื่อมทุกเรื่องว่าที่นี่ที่ไหน ตอนนี้ พ.ศ.อะไรเเล้ว ลึกก็รู้ว่าอยู่ห้องตัวเองแต่ที่เห็นมันไม่ใช่ งงสิครับ ก่อนจะทราบทีหลังว่าเวลาตอนนั้นมันผ่านมาสิบกว่าปีจากที่เราหลับไป ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ อาจเป็นฝันซ้อนฝันอินเซปชั่นอยู่ก็ได้ แต่ถ้ามันเป็นความจริงว่าเราอยู่ที่นี่แล้วบังเอิญหลับไปเห็นตัวเองตอนวัยรุ่นจนเชื่อว่ากำลังเป็นวัยรุ่นตอนนั้นจริงๆ การตื่นขึ้นมาครั้งนี้ก็ทำให้ได้คิดว่า เออ ชีวิตเราบัดซบอยู่ในอพาร์ตเมนท์เก่าๆเหมือนหนังฮ่องกงทุนต่ำได้ขนาดนี้เลยเหรอ ระหว่างที่คิดไปคิดมาก็เริ่มแน่ใจอีกครั้งว่าที่นี่ไม่ใช่ความจริง เพราะเมื่อหันหลับไปหาอีเจ้คนนั้นที่ยังไม่ทันถามว่าชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไร เจ้คนที่เดินเข้ามาเหมือนเป็นห้องตัวเองแล้วพอหันไปมองอีกทีก็กลายเป็นตุ๊กตายางนอนนิ่งอยู่บนเตียงแล้ว เฮ้ย อะไรวะ มันไม่ใช่นิยายเมจิคัลเรียลลิสซั่มนะ ผมสะบัดหัวหงึกๆ ก่อนตัดสินใจเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำที่เปิดไฟทิ้งไว้และประตูแง้มอยู่ เอ้ยยย อะไรวะเนี่ย มึงเป็นใครครับ สภาพที่เห็นคือชายคนนึงใส่เสื้อกล้ามสีขาว รูปร่างผอมเตี้ย ผมสั้นเกือบจะเกรียน คุ้นหน้าว่าน่าจะใช่เพื่อนเก่าสมัยเรียนมัธยมปลายที่เราสองคนก็ไม่ได้สนิทกันนี่หว่า มึงเข้ามานั่งขี้บนชักโครกในห้องกูประหนึ่งรูมเมทเฉยเลยได้อย่างไร ชายคนนั้นหรืออดีตเพื่อนผมมันกำลังนั่งขี้และสูบบุหรี่ไปด้วย สายตาผมหลุบต่ำเลยของลับไปถึงก้นหลุมชักโครก ทำไมถึงมีที่อึ่งอ่างสีเหลืองอืดนอนหงายท้องอยู่ในน้ำได้วะ สถานการณ์ในฝันเป็นเวลาค่ำทำให้รู้สึกแย่มาก ทำอะไรไม่ถูก รู้สึกอย่างเดียวว่านี่ไม่ใช่ชีวิตกูเลย อค์ประกอบทั้งหลายคุกคามการจำได้หมายรู้เกี่ยวกับตัวตนของผมเองอย่างมาก ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ ยืนนิ่งเพื่อให้บรรยากาศโอบคลุมตัวผมไปอย่างไม่ขัดไม่ขืน ผมมองไปที่เตียงแล้วก็เกิดอารมณ์กับตุ๊กตายางตัวนั้นจึงเริ่มปฏิสัมพันธ์กับมันฝ่ายเดียว ประหลาดนัก เศษขุยกระจุยกระจายของความทรงจำค่อยๆกลับมาทีละน้อยทุกครั้งที่จังหวะอัดโยกของร่างกายผมดำเนินไป ผมรู้สึกตัวเองค่อยๆกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง ฮอร์โมนบางชนิดที่ผมไม่รู้ชื่อกำลังหลั่งซ่านในร่างกาย ผมหันไปทางห้องน้ำ ไอ้เพื่อนคนนั้นมันก็ชำเลืองมองเราอย่างเห็นเป็นเรื่องปกติ ต่างคนต่างไม่ได้คุยอะไรกัน ลึกๆในใจก็รู้ดีว่าไม่ต้องพูดอะไรกันก็ได้ เราต่างเป็นตัวประกอบที่ไม่มีบทแต่ต้องแสดงเพื่อให้อีกฝ่ายดำรงอยู่ ผมค่อยๆ รื้อฟื้นความทรงจำได้เรื่อยๆ ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด เหตุการณ์คุกคามใหญ่หลวงที่ผมยังจับสารสำคัญไม่ได้กำลังจะดำเนินมาถึงในไม่ช้า ผมเร่งจังหวะไปจนถึงจุดสุดท้ายที่จะปลดปล่อยผมจากความคลุ้มคลั่ง แต่มันไม่ได้ช่วยให้ผมเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้เลย ผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นเบื้องหน้า เจ้ตุ๊กตายางตัวนั้นแสดงสีหน้าเป๋อเหรอเย็นชา ไม่กรีดร้องหรือแม้แต่สบตา หล่อนช่างแสดงกิริยาการเป็นวัตุทางเพศได้อย่างสมบทบาทจริงๆ