คลังเก็บรายวัน: 24/03/2012

โบราณลืมเล่าไว้ ก่อนสิ้นใจยักษ์ตนหนึ่ง วูบนึกที่ลึกซึ้ง อาจยาวถึงชั่วกัปป์กาล
เวลาในชีวิต ห้วงนิ่งคิดกัลปาวสาน ฝอยฝนหล่นเนิ่นนาน ภาพผันผ่านม่านตาใจ
สงครามสิบสี่ปี มาบัดนี้ยุติได้ ผู้แพ้-ผู้มีชัย ประกาศไว้ในเกียรติราม

สิบสี่ปีที่รานรณ ย้อนดูตนต้นคำถาม
เหตุโทษประณามทราม ถูกเหยียดหยามเพราะทรามวัย

“สีดายอดวรลักษณ์ เมื่อประจักษ์พลันหลงใหล
ชีวิตชีวาลัย หยุดที่ใครรู้ทันที
ลักมาได้แต่ตัว น้องรักผัวมากกว่าพี่
ซื้อใจด้วยความดี จ่ายเป็นหนี้ด้วยสงคราม”

สิบปากจากสิบพักตร์ อ่วนกระอักพิษศรราม
สั่งเสียกลางสนาม ตามองรามน้ำตาไหล

“นี่หรือชายที่น้อง นวลละอองมอบหัวใจ
ปล่อยวางปล่อยรักไป ปล่อยใจเราให้เขายี
ฝากใจฤษีไว้ ฝากรักให้มารศรี
สิบหน้าของพี่นี้ อุทิศที่กมลเดียว
ศรอนงค์มอบชีวิต มาม้วยมิดเพราะองค์เขียว
เจ็บเกินจะยาเยียว จรเที่ยวไปรักษา
จากนี้คงเดาได้ ครั้นพี่ไปสวรรยา
คนเขาคงลือชา ว่าชั่วช้าน่าละอาย
หากก่อรักคือกรรมชั่ว จนน้องมัวต้องหน้าขาย
สามโลกลือสองชาย พี่ขอตายพิสูจน์ตัว
กรรมใดที่พี่ก่อ ให้น้องขลาดขยาดกลัว
โทษทัณฑ์ทั้งสิบหัว ขอก้มรับลงฉับพลัน”

พูดจบก็สิ้นลม อสูรล้มลงตึงตัน
พสุธาสะเทือนลั่น นทีปั่นเป็นคลื่นฟอง

ห้วงคิดที่ฉุกนึก ระหว่างศึกของชายสอง รบสู้ตามครรลอง แต่เริ่มต้นจนลงเอย
เสียดายท่านกวี จดแต่ที่รามเฉลย ความข้อที่ละเลย มิจารไว้ให้ชนเห็น
ยักษ์ร้ายเพราะรักมั่น มันยืนยันขณะเป็น วูบหนึ่งที่ถูกเร้น ความนั้นเป็นเช่นนี้เอย ฯ

บรรณานุกรม
พิเภกาทวิพักตร์, สมเด็จเจ้าพระยา. คำให้การชาวกรุง(ลงกา)เก่า. พิมพ์ครั้งเดียว.
กรุงลงกามหารามบุรี: พรหมินทร์พริ้นท์ติ้ง, – – B.H.

ทะนาคาน
กรกฎาคม 29, 2008

อ่านเพิ่มเติม →